Halkların Köprüsü Derneği olarak bugün (16 Ekim 2015 Perşembe) Ankara Katliamında kaybettiğimiz Ayşe Deniz’in ailesine baş sağlığı ziyaretine gittik. Ziyaretimizin ilk anları çok zordu. Herkes derin bir suskunluğa gömüldü önce. Kimse ne diyeceğini, söze nereden başlayacağını bilemedi. Sonra Ayşe’nin babası ilk sözleri söyledi. Hepimize (“hepimiz” Ayşe’nin bütün dostları anlamına geliyordu) teşekkür ederek başladı konuşmasına. Ayşe’nin bu kadar çok dostu olduğunu görmekten duyduğu mutluluğu, onunla nasıl gururlandığını, mezarına her gittiğinde çiçekleri sulanmış gördüğünü, cenaze töreninde böyle bir kalabalığın olacağını hiç düşünmediğini, böyle bir dostluk görmediğini; Ayşe’nin dostlarının kendilerini nasıl sarıp sarmaladıklarını anlattı. Berna’nın da artık kendi kızları olduğunu, iki kızının yan yana yattıklarını söylerken o kadar samimiydi ki…
Sonra Ayşe’nin annesi konuşmaya başladı. Kızını anlattı bize uzun uzun. Onun nasıl inatçı, kararlı, zeki, doğru bildiğinden şaşmayan bir kadın olduğunu; onunla nasıl sabahlara kadar sohbet ettiklerini; Kürt olmamasına rağmen ezilenlerden yana olduğu için HDP’li olan Ayşe’sinin Leyla Zana’yı kendisine örnek aldığını anlattı. Bizden önce Barış Anneleri’nin kendilerini ziyaret ettiklerini, kendisinin de artık bir Barış Annesi olduğunu 
söyledi. Kızlarının değerlerine, mücadele mirasına sahip çıkan bir annenin ve babanın, acıya kesmiş ama aynı zamanda zulme isyan eden yürekleri, Ayşe’nin tanıdık tanımadık bütün dostlarını kucaklayacak kadar kocamandı. Yüzlerce anne-babanın kendileriyle aynı acıyı yaşadığının farkındaydı ikisi de. Hepsinin acısına sahip çıkıyorlardı.
Katliamda bacağından yaralanan Ayşe’nin kız kardeşi Asuman diğer odada yatıyordu. Annesi Asuman’ın uyuyamadığını, dizini henüz hareket ettiremediğini, sorun devam ederse ameliyat olması gerekeceğini anlattı. Asuman’ı da ziyaret edip, geçmiş olsun dileklerimizi ilettik. Ona kardeşimiz, yoldaşımız olarak sımsıkı sarıldık.
Annesi, babası, kardeşi, anneannesi, hepsi Ayşe’leriyle gurur duyuyorlardı. O kadar vakurdular ki evlatlarını anlatırken, eminiz Ayşe de onlarla gurur duyardı.
Biz Ayşe’nin ailesine destek olmaya gitmiştik. Onlar, bize umut verdiler. Birbirimize sımsıkı sarılıp, Ayşe’ye, Berna’ya ve katliamda kaybettiğimiz diğer dostlarımıza barış sözümüzü tekrarlayarak, oradan ailenin bir parçası olarak ayrıldık. Barış, bize Ayşe’nin, Berna’nın ve diğer barış güvercinlerimizin vasiyetidir artık!
Halkların Köprüsü Derneği